در بیست‌ودوم مارس ۱۸۹۵، برادران لومیِر[1] اولین فیلم را اکران کردند. لومیرها، بی‌آنکه بدانند، اولین قهرمانان تاریخ سینما را معرفی کردند که تا به امروز حیاتشان بر پردهٔ نقره‌ای ادامه یافته است و تکثیر مدام آن‌ها دیگر مهارناشدنی می‌نماید. قهرمان‌های لومیرها را می‌توان به چهار دسته تقسیم کرد!

در سال ۲۰۰۷، فیلم‌ساز آلبانیایی، بسنیک بیشا، کمدی بی‌نظیر خود مائو تسه تونگ را عرضه کرد. این کمدی حکایت مرد کولی‌ای را در جمهوری سوسیالیستی خلق آلبانی روایت می‌کند که در کوران جنگ سرد و تقابل دو قدرت کمونیستی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و جمهوری خلق چین در شهری دورافتاده و کوچک به‌هنگام تولد نهمین فرزندش نام رهبر کاریزماتیک چین یعنی «مائو تسه تونگ» را برای او برمی‌گزیند که رشته‌ای از حوادث تراژیکمیک را رقم می‌زند.

بعد از پایان جنگ جهانی دوم، با آغاز جنگ سرد بین شرق و غرب، رقابت بین کشورهای غربی و دولت شوروی برای نفوذ در جوامع کشورهای تابعه و تحت سلطه شدت بیشتری گرفت. یکی از عرصه‌ها و زمینه‌های این رقابت عرصۀ فرهنگ، به‌ویژه سینما، بود؛ هرچند این کشمکش و رقابت خیلی پیش از آغاز جنگ سرد و حتی پیش از جنگ جهانی دوم شروع شده بود. تنها نفت ایران نبود که روسیه و کشورهای غربی، همواره به‌عنوان منبعی ارزشمند و سودآور، چشم طمع به آن دوخته و در رقابتی تنگاتنگ برای گسترش نفوذ خود در حوزه‌های نفتی ایران و گرفتن سهم و امتیازات نفتی بیشتر از ایران بودند،

تئاتر دهه‌های 20 و 30 چه جریان تأثیرگذاری داشت؟ در این مورد، نخست و خیلی خلاصه، بهتر است نگاهی به جریان سیاسی و تئاتری دورۀ رضاشاه داشته باشیم؛ یعنی فراموش نکنیم تئاتر غربی پس از انقلاب مشروطه و زمانی که در ایران معرفی شد مورد توجه قرار گرفت و علاقه‌مندان به تئاتر توجه بیشتری به تاریخ و گذشتۀ این سرزمین داشتند و برخی دوستداران این هنر کوشیدند تا از آن بهره بگیرند که نمونه‌های بسیاری از آنها داریم: مثل آثار «رضا کمال شهرزاد» و بسیاری دیگر.