طبل شماره ۱ | جنگ سرد هنرهای زیبا (الف)

فصل اول | شمارۀ ۱
۲۱۶ صفحه
خرداد ۱۳۹۹

سرمقاله

طبل مجلۀ گفتن است، مجلۀ صداکردن، مجلۀ خطاب. طبل صدای بلند است، بدون اطوار و دست‌تکان‌دادن‌های توی مهمانی، بدون اشاره‌های پنهانی، بدون کنایه. طبل انکار چیزی نیست، شرح چیزهاست. مشروح چیزهایی که قبلا خلاصه شده، دانسته فرض شده و همه تصور میکنند همه‌چیز ر‌ا درباره‌اش می‌دانند. طبل شوق دانستن است و گفتن؛ گفتن بدون لکنت و بدون پنهان‌کاری.

حافظ می‌گوید:
»دلم گرفت ز سالوس و طبل زیر گلیم / بهْ آنکه بر در میخانه برکشم علمی»
این بیت بهترین توصیف است از راه و روش طبل که نمی‌توان واقعیت‌های آشکار را در لایه‌های مصلحت‌اندیشی یا مآل‌اندیشی پنهان کرد و یا صدا را چنان کم‌کرد تا دیگری نشنود و نرنجد. طبل به آداب گفت‌وگو اعتقاد دارد، اما با صدای بلند سخن می‌گوید.

در نوشتن تاریخ بیان مستقل وجود ندارد؛ تاریخ چه در حال و چه در مداقه‌های پسینی مصادره می‌شود، مصادره در ستایش «ما» و در نکوهش «دیگری».
قصۀ نخست، که هفت شمارۀ طبل را دربر می‌گیرد، دربارۀ «جنگ سرد» است؛ نبردی که به‌زعم خیلی‌ها هیچگاه پایان نیافت و به قول آنتونیو نگری^۱ «خودش را در اشکال دیگری از تنازع بقاء پنهان کرد.»

ادامه سرمقاله