مقدمه واژهٔ قهرمان ازجمله واژه‌هایی است که در طول تاریخ زبان فارسی معنایش دستخوش تحولاتی قرار گرفته است. در این مقاله تلاش خواهد شد تا این تحولات به صورتی کوتاه و مختصر بررسی شود. در متن پیش رو، ابتدا به تعریف واژهٔ قهرمان در لغت‌نامه‌ها اشاره خواهد شد؛ آنگاه ریشه‌شناسی مختصری از آن ارائه؛ و سپس بحث کوتاهی از تحول
در بیست‌ودوم مارس ۱۸۹۵، برادران لومیِر[1] اولین فیلم را اکران کردند. لومیرها، بی‌آنکه بدانند، اولین قهرمانان تاریخ سینما را معرفی کردند که تا به امروز حیاتشان بر پردهٔ نقره‌ای ادامه یافته است و تکثیر مدام آن‌ها دیگر مهارناشدنی می‌نماید. قهرمان‌های لومیرها را می‌توان به چهار دسته تقسیم کرد!
فهمیدن اینکه قهرمانان در بین مردم محبوبیت دارند خیلی سخت نیست، ولی آن‌ها قطعاً از جنس مردم نیستند. علت اصلی‌اش را باید این‌طور توضیح داد که قهرمانانْ مردمی نیستند، چون اصلاً وجود خارجی ندارند و در رؤیای عامه ساخته شده‌اند و خیلی طبیعی است که نمی‌توانند از جنس خود مردم باشند. و چون قهرمانی امر نادری است، طبیعتاً قهرمانْ یگانه و بی‌همتا تصور می‌شود.
این مقاله پدیدهٔ دگردیسی قهرمانانه را بررسی می‌کند: چیستی‌اش، چگونگی رویدادش، و چرایی اهمیتش. ابتدا، شش نوع دگرگونی قهرمان را توضیح می‌دهیم: ذهنی، اخلاقی، احساسی، معنوی، جسمانی و انگیزشی. سپس استدلال می‌کنیم که این دگردیسی‌ها در خدمت پنج کارکرد هستند: تسریع رشد تکاملی، مساعدت در بهبود و سلامت‌بخشی، ترویج وحدت اجتماعی، پیشبرد جامعه و عمیق کردن ادراک کیهانی. منابع درونی و بیرونی دگرگونی با تأکید بر اهمیت حضور راهنمای مجرب در ایجاد رشد دگردیسانه بحث شده‌اند
اتو رنک[1] در کتاب اسطورهٔ تولد قهرمان[2] بیان می‌کند که همهٔ اقوام متمدن از همان آغاز دربارهٔ پهلوانان، شاهان، شاهزادگان، بنیان‌گذاران مذاهب، سلسله‌ها، امپراتوری‌ها، و در یک کلام، درمورد قهرمانان ملی خود اسطوره‌ای ساخته‌اند و در مدح ایشان شعرها و حماسه‌ها گفته‌اند. نگاهی به این افسانه‌های قهرمانیِ گوناگونْ مجموعه‌ای از ویژگی‌های مشترک را پیشِ‌چشم می‌آورد که نشان از بنیان و شالوده‌ای مشترک دارند.
«وزیر اعظم» غالباً شریک جرم سلطان محسوب می‌شود. در مجموعهٔ تلویزیونی سلطان و شبان[2] شخصیت وزیر اعظم همان صفات رذیله‌ای را دارد که قرار است به‌عنوان «شرارت ذاتی» به همهٔ پادشاهان نسبت داده شود، البته با این تفاوت که وزیر اعظم حیله‌گرتر و فتنه‌انگیزتر است. در کلیشهٔ غالب سناریوهای ضدسلطنت، معمولاً زمانی که نویسنده بخواهد کمی در حق سلطان لطف کند او را شخصیتی عیاش و شکم‌باره نشان می‌دهد که، از فرط اشتغال به نفسانیات، وقتی برای ادارهٔ مملکت ندارد و به همین علت سررشتهٔ امور را به وزیری سپرده که ــ علاوه‌بر تمام خصلت‌های منفی سلطان ــ چاره‌اندیش و حیله‌گر هم هست.
طبل مجله‌ای فرهنگی و هنری است که با هدف بررسی رابطۀ هنر و تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران فعالیت می‌کند. تحلیل و بازخوانی آن‌چه امروز ما را ساخته و ما را ما کرده.طبل با همکاری و همفکری همهٔ آن‌هایی ساخته می‌شود که دغدغه‌ٔ هویت فرهنگی دارند و فکر می‌کنند باید این گذشته‌ٔ نزدیک را کاوید تا امروز را بیشتر شناخت. طبل در هر چند شماره روی یک سوژه‌ٔ مشخص که بر حیات فرهنگی اجتماعی ایران تاثیر داشته، متمرکز می‌شود و سعی می‌کند سندی برای فرداها باشد، حافظه‌ای تاریخی و قابل ارجاع.
