راه پرپیچ‌وخم تولد قهرمان در سینمای صامت آمریکا، به‌خصوص در سی سال اول، بی‌گمان از پرفرازونشیب‌ترین مسیرهایی است که می‌توانست وجود داشته باشد. از پیشگامان اولیه گرفته تا برخی که با ساختن اولین آثار خود تبدیل به قهرمان سینما شدند. برخی از این پیشگامان اولیه حتی قبل از سینما نام‌های بزرگی داشتند و در آمریکا قهرمانانی شناخته‌شده بودند. با مهیا شدن
ابی:[۱] «خیلی‌ها منو زدن! پاسبونا، شوفرا، پارچه‌فروش‌های کوچه مهران، آدمای ممد ارباب، سیاهی‌های کوچه سرخ‌پوست‌ها … می‌دونی، همیشه، بعد هر کتک خوردن مفصل، یه‌جوری می‌شم. مثل آدمی که خارش داشته باشه و حسابی بخاروننش. از دردش خوشم می‌آد. مثل این می‌مونه که حکم مرخصی‌مو امضا کرده باشن.» بازِن می‌نویسد،[۲] «بعضی چیزها را نمی‌توان در سینما نشان داد» و ادامه می‌دهد «البته سینمای
بهمن محصص به گواه زندگی و آثارش، بین هنرمندان یک‌صد سال اخیر ایران، چهره‌ای کم‌نظیر است. آثار او که طیف وسیعی از نقاشی، حجم و غیره را شامل می‌شود، به‌دلیل ویژگی‌های ساختاری و معنایی، نظر بسیاری از منتقدان ایرانی و غیرایرانی را به خود جلب کرده و، علاوه‌بر آثار، شیوهٔ زیست یگانه‌اش نیز در زمانه‌ای پرتلاطم ــ به‌لحاظ سیاسی، اقتصادی و
متنی که در ادامه می‌آید مصاحبه‌ای است که به‌صورت مکتوب با دکتر حسین مجتهدی صورت گرفته است. پرسش‌ها که بیشتر معطوف به چگونگی و چرایی ظهور و تولد شخصیت قهرمان در ساحت فردی و سپس در ساحت اجتماعی است با پاسخ‌هایی روان‌کاوانه تبیین می‌شوند و با میانجی‌هایی ازقبیل پرداختن به ایماژهای صوتی واژهٔ قهرمان، ریشه‌شناسی و همچنین با اتکا به
سه فعالیتی که به تحول کمک می‌کنند آیا می‌توان برای کمک به تحول قهرمانانه کاری انجام داد؟ پیش‌تر اشاره کردیم که یک فرد نمی‌تواند خودش مسئول تحول قهرمانانه‌اش باشد. برطبق نظر رُر مهندسی دگردیسی شخصی خودمان برای خودمان «بنابه تعریف تحول نیست. اگر تلاش کنیم که انانیّت[۱] خودمان را به کمک انانیت خودمان تغییر بدهیم، حاصل فقط انانیتی خواهد بود
تنفر از نقش قربانی و تجربه‌های زنانهٔ مرتبط با آن در سال‌های اخیر باعث شده تا جست‌وجوی جدی‌تری برای یافتن زنِ قهرمان در تاریخ، اسطوره و ادبیات شکل بگیرد؛ جست‌وجویی که گاه موجب خلقِ طرح‌های جدیدی از مفهوم قهرمانی نیز بوده است. در ابتدا، لازم است میان دو شیوهٔ بازنمایی قهرمان زن تفاوت قائل شد: یکی تصویر زنان در آثار
طبل مجله‌ای فرهنگی و هنری است که با هدف بررسی رابطۀ هنر و تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران فعالیت می‌کند. تحلیل و بازخوانی آن‌چه امروز ما را ساخته و ما را ما کرده.طبل با همکاری و همفکری همه‌ٔ آن‌هایی ساخته می‌شود که دغدغه‌ٔ هویت فرهنگی دارند و فکر می‌کنند باید این گذشته‌ٔ نزدیک را کاوید تا امروز را بیشتر شناخت. طبل در هر چند شماره روی یک سوژه‌ٔ مشخص که بر حیات فرهنگی اجتماعی ایران تاثیر داشته، متمرکز می‌شود و سعی می‌کند سندی برای فرداها باشد، حافظه‌ای تاریخی و قابل ارجاع.
