تا قبل از اینکه اصوات به‌صورت مغناطیسی، بر روی نگاتیو سینک شوند، سینما به‌صورت زنده یا به‌وسیلۀ شخصی به نام دیلماج از سکوتِ تصویر فرار می‌کرد. بنابر اینکه احساس و فضای فیلم چیست، پیانونواز به‌صورت زنده، در زیر پرده می‌نواخت و مخاطب را در مسیر ماجراجویی قهرمان همراه می‌کرد. جادوی نمایش که در شکل تکنیکال و توسعه‌یافته، به سینما تبدیل می‌شود، همواره از پیوند صدا و تصویر بهره برده است. آواهای قهرمانان که می‌خواهند موتیف شوند هم‌دوش با تصاویر در ذهن ما باقی می‌ماند. این آواها لزوماً تکیه‌کلام نیستند، گاه آوایی حضور قهرمان را نوید می‌دهد و در قراردادی نانوشته با مخاطب، ذهن او را شرطی می‌کند.

چگونه راک به‌عنوان یک سبک موسیقی رشد می‌کند و ستارگان هنرمندِ خود را به جامعه معرفی می‌کند؟ زمانی که به راک به‌عنوان سبکی موفق در بازار موسیقی نگاه می‌کنید و در دوره‌های مختلف، تأثیرگذاری‌اش بر جامعه و فرهنگ عامه را می‌سنجید، این نخستین سؤالی است که فکرتان را به خود مشغول می‌دارد. بدون شک، بررسی تاریخچۀ موسیقی راک روش مناسبی است تا با آن، سیر تحول این جریان شاخص را از ابتدای دهۀ ۵۰ میلادی تا اکنون بررسی کرد.

حلقۀ نیبِلونگ، حماسۀ عظیم واگنر، که خَلقش نزدیک به سه دهه زمان برد و اجرای کاملش چهار روز و حدود پانزده ساعت به طول می‌انجامد، از ابتدا با تحلیل‌ و تفسیرهای متفاوتی از منظرهای گوناگون مواجه بوده است. برای نمونه می‌توان به خوانش مارکسیستی جُرج برنارد شاو، خوانش یونگی رابرت دانینگتون، تفسیر مبتنی‌بر موسیقی محض دِریک کوک و تحلیل تمثیل‌بنیان (و به ‌نظر راجِر اسکروتن فوئرباخی) پُل هایزه اشاره کرد.

پرسشی اصلی این گفت‌وگو دربارۀ باخ است و همچنین فیگور مسیح به‌عنوان پرسوناژ تاریخی و قهرمان مسیحیت. باخ در آخرین روزهای عمرش می‌گوید که «هدف موسیقی باید شکوه خدا و آرامش روح باشد.» شکوه خدا در مسیحیت، به‌واسطۀ شخصیت برجسته یا قهرمان تاریخی کلیسا، یعنی عیسی مسیح، متجلی می‌شود و آرامش روح نیز از طریق آموزه‌های مسیحیت و از طریق ایمان به مسیح، برای رستگاری حاصل می‌شود، چه در این دنیا، چه در دنیای پس از مرگ. هر دوی این‌ها می‌توانند توجیه کار موسیقیایی معطوف به صدا و آوای عیسی باشند. صدای مسیح در موسیقی کلیسایی، مجموعه‌ای از کلمات مسیح یا پیروانش دربارۀ اوست در یک اثر آوازی مانند پاسیون، اوراتوریو یا کانتاتا.

داوود پیرنیا بنیان‌گذار برنامه‌­ٔ گلها دربارهٔ تأسیس این برنامه چنین می­‌گوید:
«معانی و مفاهیم وقتی با بیانی لطیف ادا شد بر دل می‌­نشیند و هرگاه در قالب نظم درآید و موزون گردد آن می­‌شود که شعرش می­‌نامیم، و این از عهدهٔ بشری که تمدنش از نظر معنوی به درجات عالی نرسیده باشد ساخته نیست. شعر ما که از نظر کیفیت و کمیت در دنیا بی­‌نظیر است نیز یکی از نمودارهای تمدن­ عمیق و ریشه­‌دار ایران است و من شناساندن این­گونه مظاهر تمدن و مفاخر هنری ایران را افتخاری بزرگ می­‌دانم و به قدری به این کار علاقه­‌مندم و برای آن اهمیت قائلم که از هر آنچه غیر آن است بگسستم و به آن پیوستم و تا زمانی که بتوانم به گلها، خاصه گلهای ایران عشق می­ورزم. عشقی که تا به خاطر دارم در دل داشته­ام و همواره در تزایدش دیده­‌ام.