طبل شماره ۳ | جنگ سرد ادبیات و نشریات (الف)

فصل اول | شمارۀ ۳
۲۲۴ صفحه
آذر ۱۳۹۹

سرمقاله

در شرایطی که روزانه بر تعداد محتضران جهان افزوده می‌شود، شاید بازجُست دالان‌های تاریخ این سرزمین مشعوفمان نکند، اما بدون تردید یادآور تجربه‌های مردمانی است که با آراء و عقاید متمایزی ذیل جهان دوقطبی به تکثر عقاید وفادار بودند.

ما مردمان رواداری بودیم و بسا در میانۀ کشف گزاره‌های راست و چپ در جهان، قهرمانان ایمان و عقیده‌ بوده‌ایم نه قهرمانان پیشرفت. این گزاره‌ها، بیش از آنکه حقیقت جهان را معنا کنند، در زمانۀ یأس و اندوه، پیام‌آور گونه‌ای زندگی معنازده و انباشتِ آن برای آیندگان شدند، نه تمهیدی به منظور ژرف‌نگری در انبوه اطلاعات و پدیده‌ها؛ ازاین‌رو ما موظف به تلاش پیگیر در یافتن روابط علت و معلولی و دال و مدلولی آنهاییم که برآیند این تقلا شناخت خویشتن و خودآگاهی است.

در تمامی برهه‌های تاریخ، رویکرد ملیت برای تبیین نگاه ما ضرورتی ندارد. جنگ سرد نامکانی است که ما را فرا می‌خواند تا خودمان را در ظرفی جهانی بنگریم و فهم کنیم.

این سخن جان ‌لاک که، «همۀ شناخت‌ها در نهایت از تجربه نشئت می‌گیرد»^۱ ما را مدام به واکاوی تمامی تجربه‌های خرد و کلان، فردی و جمعی، ملی و فراملی وا می‌دارد.

پیر بوردیو، جامعه‌شناس فرانسوی، می‌‌گوید: «ادبیات در حیات اجتماعی انسان میدانی ویژه است در جمع میدان‌های علمی، سیاسی، دینی، قضایی، دانشگاهی و ژورنالیستی… که هریک از دیگری متمایز و نسبت به هم خودسالارند و نظرگاه و کنش‌ خاص خود را دارند.»^۲ ادبیات در تمامی جهان لایۀ بیرونی فکر است و در بازنمایی زندگی روزمرۀ مردمان و فراز و فرود و درد‌هایشان نقشی انکارناپذیر دارد.

ادامه سرمقاله