طبل شماره 6 | جنگ سرد سینما، تئاتر، موسیقی (ب)

ارزش‌ها و ایده‌های جنگ سرد را می‌توان در صدها آهنگ و ترانۀ اواخر دهۀ ۴۰ تا اوایل دهۀ ۹۰ میلادی یافت. طیف وسیعی از قطعات موسیقی تولیدشده در آن زمان نشان‌دهندۀ روابط رو به زوال مابین ایالات متحده و روسیه‌ای است که آن زمان اتحاد جماهیر شوروی نامیده می‌شد.

در کشورهای تحت سلطۀ بلوک شرق، مخاطبان و تماشاگران به فرهنگ رسمی و تأییدشده از سوی شوروی، مانند باله و اپرا، عادت و باور داشتند. در سال ۱۹۲۸، ژوزف استالین اولین برنامۀ پنج‌ساله‌اش برای توسعهٔ اقتصاد ملی شوروی، بر پایه ایدئولوژی حزب کمونیست را آغاز کرد که یکی از نتایج آن ممنوعیت موسیقی آوانگارد و جاز در تمامی سرزمین‌های تحت سلطه‌اش از سال ۱۹۳۲ بود. برای مثال، با این که سابقهٔ موسیقی جاز در لهستان به دههٔ ۳۰ بر می‌گردد، اما پس از اشغال این کشور به‌وسیلهٔ شوروی، پخش آن از رادیو و تلویزیون ممنوع اعلام شد. دلیل این امر را نازل‌بودن مرتبۀ موسیقی جاز نسبت به هنرهای ممتاز، که دولت از آنها پشتیبانی می‌کرد، عنوان ‌کردند. هنر فاخر چیزی بود که توصیه و حمایت می‌شد. حتی برای مدتی چایکوفسکی هم از نظر سبکی، به‌خاطر وضعیت شبه‌رسمی‌اش، مورد پسند نبود و در نهایت بخاطر ناخشنودی استالین از آنچه در اجرای او از اپرای لیدی مکبث در ۱۹۳۶ شنید، این اجرا ابتدا سانسور و سپس توقیف شد.

از سویی دیگر سی‌آی‌ای نیز شوستاکوویچ را به‌عنوان یکی از اهداف دایمی خود انتخاب کرده بود و او را دست‌نشاندۀ رئالیسم سوسیالیستی شوروی تصور می‌کرد. در این مسیر، نیکلاس ناباکوف تلاش‌های سی‌آی‌ای را رهبری می‌کرد که ازجمله می‌توان به سؤالات ناباکوف از شوستاکوویچ در کنفرانس خبری نیویورک سیتی (۱۹۴۹) اشاره کرد.