بی‌گمان طرح موضوع گفتمان چپ با چنین گستردگی و آوردن آن در گفتاری کوتاه، اگر نگوییم ناممکن، کاری بس دشوار است و ناگفته پیداست از کژی و کاستی پرشمار برخوردار خواهد بود. مشکلات عمومی این روزها، به‌ویژه دشواری دسترسی به منابع، کار را سخت‌تر و البته پرنقص‌تر کرده است. با این همه، به سبب اهمیت موضوع، شاید طرح آن چندان هم بی‌فایده نباشد. دست‌کم خوانندگان فرزانه، به‌ویژه آنان که بازیگران جریان‌های سیاسی بوده و نیم‌نگاهی همواره به مطالعات مردم‌شناسی داشته‌اند و یا چنین مطالعاتی را در پیشبرد اهداف سیاسی خود مفید و مؤثر می‌دانسته‌اند، با خواندن آن بهانه‌ای برای پرداختن به موضوع و تصحیح متن پیش رو به‌دست می‌آورند.

ادبیات فارسی در دورۀ معاصر، با سنّت‌شکنی‌ها و نوگرایی‌های شاعران پیشرو راهی تازه درپیش گرفت. نیما نخستین نوگرای معاصر نبود؛ اما بی‌تردید مهم‌ترین آنها بود. تئوری‌های او دیدگاه تازه‌ای برای شاعران نوپرداز ایجاد کرد. او بر کار خود مصمم بود، چون می‌دانست چه می‌کند. از حاشیه‌ها کناره می‌گرفت و بدگویی‌ها را به حساب بی‌دانشی می‌گذاشت. این استمرار، بذر شعر تازه را در فضای معاصر کاشت و سبب شد که شعر نفس تازه‌ای بکشد.