چگونه شخصیت‌‌های زیان‌کارانه،‌ که از پلیدترین دیوان ایرانی‌اند، می‌توانند به قهرمانان کتاب‌های کودک تبدیل شوند؟ آبشخور ایدۀ شما کجاست؟ چگونه می‌توان تولد و فیگور چنین قهرمانانی را که پیشینۀ زیان‌‌کارانه و شرور دارند توجیه کرد؟

من می‌خواستم دربارۀ مفاهیم و مسائل معاصر حرف بزنم، مانند نسبیت زیبایی؛ اما برای این موضوع دوست داشتم از پدیدهٔ آرکائیک‌تری مثل یک دیو استفاده کنم. همین‌طور، فکر می‌کردم که برای تعریف تاریکی باید به دل تاریکی رفت.  به‌عبارتی، اگر قرار است راجع‌به بدی‌های جهان حرف بزنیم، نمایندگی آنها هم باید از همین جنس باشد و نمی‌توان با خیر راجع‌به بدی حرف زد. به‌نظرم، در اینجا، گذشتۀ اسطوره‌ای ما می‌تواند به‌کمک ما بیاید، زیرا مسئلۀ بشر در هزاران سال گذشته تغییر نکرده است: زورگویی، نپذیرفتن دیگری، نسبی بودن زیبایی،‌ نسبی بودن خوبی... اینها همه مسائل بشری است که همیشه وجود داشته است. البته قبلاً‌ به‌صورت نمادین با آن برخورد می‌کردیم؛ یعنی یک دیو می‌گذاشتیم و مسئله را حل می‌کردیم. امروز موضوع را پیچیده‌ایم و حول آن فلسفیده‌ایم؛ آن را از زوایای مختلف نگریسته‌ایم و برای آن واژگان بهتری یافته‌ایم، ولی اصل مسئله همان مسئلۀ سابق است.