مارگوت بیکل زمانی سروده بود که «سکوت سرشار از سخنان ناگفته است.» و قرن‌ها پیش از او، حافظ شیرازی نگاهی از سر حقارت بر آن «بی‌خبران» انداخته بود که در نظربازی‌ او، حیران بودند. می‌توان پا از حد فراتر گذاشت و گفت که فرهنگ ایران هم سرشار از سکوت‌هاست، سکوت‌هایی بس معنادار در مقیاس‌ها و سطوح مختلف، از سطوح فرهنگی و اجتماعی گرفته تا سطوح فردی و روزمره. مثال کلیشه‌ای‌ آن هم مفهوم بی‌مانند «تعارف» است؛ اصرار بر انجام کاری که هیچ خوشش نداریم، به نشانۀ ادب و احترام. ادبیات سترگی در حوزه‌های انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و مطالعات فرهنگی دربارۀ تعارف و اسباب فرهنگی‌اش نوشته شده است، اما دربارۀ سکوت چه می‌دانیم؟