هدف از نگارش مقالۀ پیشِ‌رو بررسی انتقا­دیِ نمادپردازی قهرمان و سازوکارهای آن در دستگاه روان، از دیدگاه روانکاوانه است. هنر و ادبیات سوگوارانه، نوحه‌ها، مرثیه‌ها و مجالس شبیه‌خوانی آواهای قهرمان‌پردازی‌اند که بیش از آنکه بازنمایی حقایق و وقایع تاریخی‌-مذهبی باشند، بازنمایی وجوه متفاوت دستگاه روان پدیدآوردندگان و مخاطبان آن‌ها هستند. در تلاشیم از زاویه‌دیدی تحلیلی، به ابعاد تحولی و همچنین آسیب‌شناسانۀ نمادین شدن تصاویر قهرمان بپردازیم. همچنین به چگونگی تجلی غرایز و تعارض‌های انسان، در انواع بازنمایی‌های پیرامونِ مفهوم قهرمان نگاهی بیندازیم و نمونه‌هایی از ناموفق بودن روند نمادپردازی در فرهنگ عامه را مورد مداقه قرار دهیم.