رجز خواندن یکی از آداب و مناسکی بود که جایگاه ویژه‌ای در جنگ‌های پیشینیان و گاهی مناظره‌های میانِ آن‌ها داشت و هر دلاوری، که پای در میدانِ جنگ می‌گذارد و هماوردی می‌طلبید، رجزی را در شرح و صفتِ دلاوری‌های خود و برتری‌های قومش ایراد می‌کرد. این رسم همچنان نیز پس از گذشتِ سده‌ها و از میانِ رفتنِ جنگ‌های سنتی و رویارویی‌های تن‌به‌تن، به‌شکلی دیگر حفظ شده است و به‌ویژه در رقابت‌های ورزشی، میانِ دو گروه هواداران یا ورزشکاران، جریان دارد. امروزه در گفتارِ عامیانۀ فارسی، از این رسم با واژه‌ي «کُرکُری خواندن» یاد می‌‌شود. در فرهنگ‌های فارسی عامیانه «رجز خواندن»، «به هنرهای خود نازیدن»، «کسی را تحقیر کردن» و «جواب نامساعد به کسی دادن» را ذیل مدخلِ این واژه آورده‌اند. بدین‌سان، رجز خواندن را نیز در فارسی عامیانه، به «فخر فروشی»، «پُز دادن» و «لاف زدن» معنی کرده‌اند.