اندروو هیوود، سیاست‌شناس بریتانیایی و پژوهشگر تاریخ اندیشه‌های سیاسی، درون‌مایۀ اصلی تفکر محافظه‌کار را «تمایل به حفظ کردن فضیلت‌های شناخته‌شده» می‌داند. محافظه‌کاری، چنان‌که اغلب توصیف می‌شود، واکنشی به انقلاب کبیر فرانسه بود؛  ادموند برک (۱۷۹۷‑۱۷۲۹) در نقد انقلابیون فرانسه و در دفاع از بنیان‌های سیاسی و فرهنگی بریتانیا، رساله‌ای نگاشت که محتوای اصلی‌اش این انگارۀ کلیدی است: «سنت‌های جوامع، محصول تجمیع عقل و حکمت نسل‌های بشری است و نمی‌توان با اتکا به عقل مدرن (عقل روشنگری) این عقلانیت تجمیع‌شده را کنار گذاشت. آنچه از گذشته به جای مانده ‌است، هم عقلانی است و هم ارزشمند؛ در نتیجه، کشورهایی که از اندوختۀ سنت برخوردارند، نباید به سودای مبهمِ جهان جدید، اندوختۀ ارزشمند خود را بی‌محابا کنار بگذارند و دور بیندازند.» امروز بیش از ۲۳۰ سال از نگارش رسالۀ انتقادی ادموند برکمی‌گذرد؛ با گذر زمان و طی تجربه‌های تاریخی، طیفی متنوع و متکثر از ایده‌ها و رویکردها پدید آمده‌است که همه را می‌توان اعضای گوناگون خانوادۀ «محافظه‌کاری» نامید.