شخصیت و‌ موسیقی بتهوون را به شیوه‌های گوناگون توصیف کرده‌اند. مبالغه و افسانه‌سازی هم در سخن‌پراکنی‌های ژورنالیست‌ها و زندگی‌نامه‌نویس‌ها، دربارۀ او کم نیست. اما به‌خصوص برسرِ یکی از واقعیت‌ها دربارۀ آثار او بی‌درنگ می‌توانیم اجماع و توافق‌نظر داشته باشیم: «یک روحیۀ قهرمانی که در بسیاری از آثار او موج می‌زند.» شاید اولین نمونه‌ای که به ذهن می‌آید اثری است که نام قهرمانی هم بر خود دارد: سمفونی اروئیکا یا قهرمانی. اثری که در ابتدا، به ناپلئون بناپارت تقدیم شد. ناپلئون نماد انقلاب فرانسه و آزادی‌خواهی بود و «هگل» او را «روحِ دوران سوار بر اسب» خوانده بود، اما پس از چندی، بتهوون نام ناپلئون را از تقدیم‌نامۀ خود خط زد و متن را به این جملۀ کلی‌تر و تا حدی رازآمیز تغییر داد: «پیشکش به خاطرۀ یک قهرمان». نام ناپلئون حالا با محو‌شدنش، پیشکش‌نامۀ بتهوون و واژۀ «قهرمان» را به سطح یک ایده، یک مثال، فرا برده بود. قهرمان بتهوون کیست، ماهیت قهرمان بتهوون چیست؟