کوه و آب و آتش هر یک به گونه‌ای گوهران هستی، ایمنی، اعتقادی و اساطیری‌اند و از دیرباز گرامی و ارجمند بوده‌اند. در اساطیر هندوایرانی، وَرونه ایزد سوگند است و راستی را در آب می‌پاید، و میتره ایزد پیمان است و آن را در آتش پاسداری می‌کند. از این رو هندوآریاییان در برابر آتش فروزان پیمان می‌بستند و در برابر آب سوگند یاد می‌کردند. کوه نیز در نگاه هندواروپایی، هندوایرانی و ایرانی چونان نمادی برجسته، اساطیری، حماسی و نیز عرفانی جایگاهی ویژه یافته و همچنان در فرهنگ مردم جلوه می‌کند. غارها، صخره‌ها، پاره‌سنگ‌ها و سنگواره‌های ویژه هم در جای‌جای ایران و جهان وجهه‌ای اساطیری، معنوی و حتی درمان‌بخش دارند.