از پنجرۀ خانۀ پدری در شهر ساری، تنها درختان حیاط خانه دیده می‌شدند. اما صبح‌ها، در راه مدرسه، سال ۱۳۷۳، وقتی که یازده‌‌ساله بودم، گاهی از میان ساختمان‌های کوتاه و بلند شهر می‌شد دیدش. در جادۀ فیروزکوه و در راه تهران اما شکوهی دیگر داشت. اول پاییز که می‌شد، بیش از همیشه به چشم می‌آمد. هنوز هم، تابستان‌ها کمتر به چشم می‌آید، دماوند؛ گم می‌شود میان غبار. یک‌هزارسال پیش‌ازاین، صاحب مسالک و ممالک، ابواسحاق ابراهیم اصطخری، نوشته بود: «کوه دماوند بر همۀ کوه‌های طبرستان مشرف بود، و از همه‌جایی او را بتوان دید؛ و کوه دماوند را اَقْرَع گویند، زیراکی بر آن‌جا اشجار بسیار نباشد».