دماوند، بیش از آنکه قله‌ای طبیعی باشد، نشانه‌ای‌ است که میان زمین و آسمان، گذشته و آینده، اسطوره و زیستِ معاصر در نوسان است. نخستین ‌بار که پیشنهاد نوشتن دربارۀ دماوند مطرح شد، بی‌اختیار تصویری قدیمی در ذهنم جان گرفت: صبحی در اواسط بهار، در راه بازگشت از کاشان به تهران، هنگامی که در خلوتی جاده، نسیم خنک سپیده‌دم از پنجره به صورتم می‌خورد، ناگهان چشم‌اندازی غریب روبه‌رویم گشوده شد: سمت راست جاده، خورشید در هاله‌ای از طیف رنگ صورتی و نارنجی ملایم طلوع می‌کرد و در سمت چپ، ماهِ کامل در زمینه‌ای نیلی رو به غروب داشت. اما آنچه این صحنه را استثنایی می‌کرد، حضور باشکوه دماوند بود ــ کوهی که با حضور غیرمنتظره‌اش در میانۀ کویر، میان دو قطب آسمان ایستاده بود، چنان نزدیک و واضح که گویی نقطۀ تلاقی زمین و آسمان و محور گردش خورشید و ماه است.