اگر نگاهی اجمالی به عاشقْ‌قهرمانان داستان‌های ادبیات فارسی انداخته شود، این نکته به‌دست می‌آید که اکثر قریب به اتفاق آنان، در سیما و ظاهر، ستودنی‌اند، چنان‌که از لشکری و کشوری تا ملازم و رقیب مفتون و مجذوب این‌همه حسن و جمال ظاهر می‌شوند. گویی، برای راویان اخبار و ناقلان آثار، سرمشقی خاص در سیما‌پردازی عاشق‌قهرمانانشان وجود داشته است و آنان ‌کوشیده‌اند از آن طرحِ خوش‌خوانِ خوش‌تراش تعدی نکنند و پای را فراتر نگذارند. بنابراین، چنین مطبوع، عاشقان را آراسته‌ و مقبول خوانندگان و شنوندگان کرده‌اند. البته نباید فراموش کرد که این زیبایی ظاهر به‌تنهایی عاملی در شخصیت‌پردازی قهرمانان عاشق نبوده است، بلکه باید، بر آن‌همه حسن و جمال، فضل و کمال را هم افزود تا آن عاشقانِ عام‌وخاص‌پسند پدیدار شوند و جلوه‌گری کنند. علاوه‌بر فضل و کمال، عنصر دیگری که در پردازش فیگور عاشق‌قهرمانانْ عامل و مؤثر بوده مقولۀ نسب و اصل و نژاد بوده است. بنابراین، می‌توان این‌گونه در نظر گرفت که، در ساخت و پردازش فیگور این دسته قهرمانان، سه عنصر حسن و جمال (خوبرویی و خوش‌اندامی)، فضل و کمال (هنر) و اصل و نژاد (گهر) کارکرد دارد و فعال است.