تا قبل از اینکه اصوات به‌صورت مغناطیسی، بر روی نگاتیو سینک شوند، سینما به‌صورت زنده یا به‌وسیلۀ شخصی به نام دیلماج از سکوتِ تصویر فرار می‌کرد. بنابر اینکه احساس و فضای فیلم چیست، پیانونواز به‌صورت زنده، در زیر پرده می‌نواخت و مخاطب را در مسیر ماجراجویی قهرمان همراه می‌کرد. جادوی نمایش که در شکل تکنیکال و توسعه‌یافته، به سینما تبدیل می‌شود، همواره از پیوند صدا و تصویر بهره برده است. آواهای قهرمانان که می‌خواهند موتیف شوند هم‌دوش با تصاویر در ذهن ما باقی می‌ماند. این آواها لزوماً تکیه‌کلام نیستند، گاه آوایی حضور قهرمان را نوید می‌دهد و در قراردادی نانوشته با مخاطب، ذهن او را شرطی می‌کند.