سفر قهرمان الگویی داستانی است که جوزف کمبل در قهرمانِ هزارچهره، آن را براساس بررسی افسانه‌ها، داستان‌های کهن و روایت‌های اسطوره‌ای تدوین و معرفی کرده است. او دریافته بود که در داستان‌گویی، آگاهانه یا ناخودآگاه، از الگوهای کهن اسطوره‌ای پیروی می‌شود. کمبل برای نخستین بار، الگویی را آشکار کرد که در پسِ تمام داستان‌هایی که تاکنون گفته‌اند نهفته بود. درواقع قهرمان هزارچهره بیانیه‌ای دربارۀ پایدارترین مضمون در سنت شفاهی و ادبیات مكتوب در جهان است. این کتاب نشان داد که همۀ روایت‌های قهرمانانه اساس و بنیانِ داستانیِ واحدی دارند و با تنوعی نامحدود تا ابد بازگو می‌شوند.

مزار یا گور آخرین نشان از جسمیت انسان در جغرافیاست. پیش از دوران مدرن و ثبت حوادث با ابزارهای جدید، تنها راه ارتباط مردمان با درگذشتگانشان، مزار یا دیگر نشانه‌های برآمده از فرهنگ محلی بود، سنگی بر گوری و خاکستری از جنازه‌ای یا استخوانی در استودانی. بی‌شک قبرستان‌ها بخشی از تمدن بشری‌اند و همواره قسمتی از فرهنگ و جهان‌بینی مردمان در آن اقلیم، فرهنگی را بازتاب می‌دهند، احساسی در مرز هستی و نیستی، فیزیک و متافیزیک یا بودن و نبودن. امروزه نیز بسیاری این ارتباط حسی را با مزار نزدیکان خود و یا شخصیت‌های محبوب و چهره‌های برجستۀ تاریخی دارند. احساس احترام در پاسارگاد، غزل‌خوانی در حافظیه یا تجمع هرساله بر مزار تختی در ابن بابویه، بازتابی از همین حس است.

آن بخش جگرخراش حماسۀ گیلگمش، که قهرمانِ برگزیدۀ داستان به «کوه مَشو» پای می‌نهد و «مسیر خورشید» را در ظَلام می‌پیماید، به مناظرات پُرشماری انجامیده است. هوروویتس برآن بود که قهرمانِ داستان، مسیری راست از سومر به سمت «دریای اطراف زمین» را پیموده. [اندرو] جُرج، و به تأسی از او، وودز، قاطعانه اذعان داشتند که می‌بایست این نقطه را به‌مثابۀ کنارۀ شرقی زمین پنداشت. در این فصل، محاجۀ [طرف نظر صاحب این قلم]، آن است که «شفق بین‌الطلوعین»، می‌تواند منشأ الهامی برای «کوه مَشو» باشد، و «باد شمال» که گیلگمش با آن مواجهه یافت، «باد شمال شرقی» است. این تفسیر قادر است که بینشی جدید را، دربارۀ طرزی که «اسکندرنامۀ اسکندر بزرگ» می‌توانسته است از حماسۀ گیلگمش اقتباس دارد، امکان‌پذیر نموده [و عرضه] دارد؛ و [به‌موجب آن]، حماسۀ مخاطره‌آمیز گیلگمش را بدون توجه به پایان‌بندی داستان، در یک بِسترِ تطبیقی‌ـ‌اسطوره‌ای طرفِ تتبع نهاد.

جهانِ اساطیرِ ایران آکنده از شخصیت‌هایی با ویژگی‌های پهلوانی و قهرمانی‌ است و سیاوش یکی از آنان است که توانسته در جای‌جایِ فرهنگ، آیین، اندیشه و حتی صنایع چنان ریشه بدواند که اگر نامش را هم انسانِ معاصر فراموش کند، دستِ‌کم رد خود را به شکلی دیگر یا با عنوانی دیگر حفظ ‌کند، هرچند حضورِ همیشگی‌اش نامحسوس باشد. این مقاله در پی آن است تا به ابعادی از حضور سیاوش در جهان ایرانی اشاره کند که او را تا حدی از دیگر قهرمانان متمایز می‌کند. سیاوَرشِنِ اوستا، سیاوخشِ بُندهش و سیاوشِ شاهنامه شاهزاده‌ای ایرانی است. او زندگیِ پرفرازونشیبی داشت که می‌توان هر بخش آن را با رویکردهای متفاوت کاوید. در نگاهی کلی‌تر، می‌توان گفت که سیاوش سه مرحلۀ اصلی را در زندگی خود طی کرده است که عبارت است از رشد و پرورش نزد رستم دستان، بنا کردن شهر و مرگ. سیاوش چون قهرمانی بی‌بدیل پرورش یافت و بالید تا صلاحیت ساختِ شهری را پیدا کند که از آن به آرمان‌شهر ایرانی تعبیر می‌شود؛ همان شهری که ساختِ آن به‌گونه‌ای سببِ مرگ او نیز شد. بنابراین در ابتدا، ناگزیر خلاصه‌ای را از آنچه بر سیاوش گذشت، به روایت فردوسی، بازگو می‌کنیم. سپس به بررسی روایت‌های مختلفی که دربارۀ شهرِ سیاوش در شاهنامه و متون پهلوی آمده است، می‌پردازیم. در آخر، تجسد و حضور همیشگیِ این آرمان‌شهر را در هنر و معماری ایرانی می‌جوییم.

دوبله در شکل‌گیری سینمای ایران، تأثیر انکارناپذیری داشت؛ کیفیت فیلم‌های هالیوودی و اروپایی را بالا برد و باعث شد تا تماشاگر ایرانی از سینما استقبال بیشتری کند. شاید بتوان گفت که دوبلۀ فیلم در ایران، در مقایسه‌ با بازیگری، کارگردانی، فیلم‌برداری و ... به‌مراتب حرفه‌ای‌تر و پخته‌تر کارش را آغاز کرده است. ظهور افرادی که در تئاتر و رادیو، پیشینۀ فعالیت داشتند زیرساخت محکمی بنا کرد تا سینمای ایران در تاریخ خود، دوبله‌های درخشان و به‌یاد‌ماندنی زیادی داشته باشد؛ با اینکه استودیوهای دوبله امکانات کمی داشتند، اما شاهکارهایی خلق شد که پس از گذشت دهه‌ها، هنوز هم علاقه‌مندان بسیاری برخی از فیلم‌های تاریخ سینما را به‌خاطر دوبله‌های ارزشمندشان تماشا می‌کنند. در این میان، باید گفت دوبله در شکل‌گیری قهرمانان سینما نقش ویژه‌ای داشته است، به‌طوری‌که هنرپیشه‌های زیادی با صدای دوبلورهایشان مشهور شدند و اگر فرد دیگری صدای آن هنرپیشه را دوبله می‌کرد، تماشاگران از آن فیلم استقبال نمی‌کردند. دهه‌های سی، چهل و پنجاه دوران یکه‌تازی ستاره‌های سینما بود و در این میان،، این دوبلۀ فارسی بود که شرایط و نیاز آن روزگار را تشخیص داد؛ با اجراهایی قوی و حرفه‌ای، تیپ‌های جذاب و شیرین را جایگزین ستارگان سینما کرد. درواقع دوبله در ذهن تماشاگران، قهرمانان سینما را آفرید.

تشابه واژگانی قهرمان به معنای فرد فاتح یا پیروز و قهرمان فیلم در زبان فارسی، وام‌گرفته از سلطۀ بخشی از تولیدات داستان‌محور و قهرمان‌محور سینمای بدنه و عامه‌پسند در دهه‌های پیش از انقلاب است. در اغلبِ فیلم‌های موسوم به «فیلمفارسی»، شخصیت اول یا قهرمان فیلم بر مبنای ساختارهای تثبیت‌شده و البته ایدئولوژیک آن سینما، مسیری اسطوره‌ای را طی می‌کرد که در پایان، از قهرمان (به معنای فرد پیروز) هیچ کم نداشت؛ بنابراین به یک معنا، برای مخاطب سینما در ایران، تفاوتی میان قهرمان فیلم و یک قهرمان واقعی نبود. اسطوره‌ای بودن این برداشت یا انتظار البته در ساختاری است که استوارت وتیلا در کتاب اسطوره در سینما با بهره‌گیری از آرای جوزف کمپل، آن را به‌طور کامل شرح می‌دهد.

قصد داریم با شما دربارۀ نقش و کارکرد دیالوگ،‌ به‌عنوان آوا و کلام قهرمان، در فیلم‌نامه‌نویسی گفت‌وگو کنیم. پرسش نخست این است که وقتی قهرمان شخصیت‌پردازی می‌شود و پیرنگ داستان شکل می‌گیرد، دیالوگ چه نقشی دارد؟ درواقع اهمیت دیالوگ چیست، جایگاه آن در کجاست و اصلاً وضعیت شکل‌گیری آن نسبت‌به پیرنگ چیست؟

سیر قهرمان در اپرا، چه به‌عنوان هنری سرگرم‌کننده و چه به‌عنوان هنری فاخر برای مخاطب، در بیهوده‌ترین حالتش، عمیقاً جدی است. هدف اصلی قهرمان در تاریخ اپرا، کاوش انگیزۀ انسان و چگونگی زیستِ آن در هر دورۀ تاریخی است. اپرا برای کاوش انسان و ساخت قهرمان از پیچیده‌ترین عناصر صدای انسانی استفاده می‌کند، جدا از عوامل ترکیبی موسیقی، نمایش،کلمات یا لیبرتو، صحنه‌پردازی، حرکت و ... .

شخصیت و‌ موسیقی بتهوون را به شیوه‌های گوناگون توصیف کرده‌اند. مبالغه و افسانه‌سازی هم در سخن‌پراکنی‌های ژورنالیست‌ها و زندگی‌نامه‌نویس‌ها، دربارۀ او کم نیست. اما به‌خصوص برسرِ یکی از واقعیت‌ها دربارۀ آثار او بی‌درنگ می‌توانیم اجماع و توافق‌نظر داشته باشیم: «یک روحیۀ قهرمانی که در بسیاری از آثار او موج می‌زند.» شاید اولین نمونه‌ای که به ذهن می‌آید اثری است که نام قهرمانی هم بر خود دارد: سمفونی اروئیکا یا قهرمانی. اثری که در ابتدا، به ناپلئون بناپارت تقدیم شد. ناپلئون نماد انقلاب فرانسه و آزادی‌خواهی بود و «هگل» او را «روحِ دوران سوار بر اسب» خوانده بود، اما پس از چندی، بتهوون نام ناپلئون را از تقدیم‌نامۀ خود خط زد و متن را به این جملۀ کلی‌تر و تا حدی رازآمیز تغییر داد: «پیشکش به خاطرۀ یک قهرمان». نام ناپلئون حالا با محو‌شدنش، پیشکش‌نامۀ بتهوون و واژۀ «قهرمان» را به سطح یک ایده، یک مثال، فرا برده بود. قهرمان بتهوون کیست، ماهیت قهرمان بتهوون چیست؟