آقای سعیدنیا، وقتی کتاب بنیان‌های شهر و شهرسازی ایران را می‌خواندم، در همان ابتدا، به نکتۀ بسیار جالبی برخوردم که در کتاب‌های تاریخ شهرسازی‌ یا معماری‌ کمتر به آن توجه شده و شما به‌درستی به آن اشاره کرده بودید. شما به جای تمرکز بر ریشه‌های تمدن ایرانی درحاشیۀ خلیج فارس و شروع تاریخ با پیشینۀ تمدن‌های بومی نجد ایران و تمدن مادی و پارسی، به آن سوی نجد ایران یعنی به ماوراءالنهر و ردیابی این امر در متون کهن ایرانی چون اوستا و دیگر متون زردشتی اشاره کرده‌اید.

هنگامی‌که آپولو در جزیزۀ دلوس به ‌دنیا آمد، زئوس بی‌درنگ پسرش را هدیه‌باران کرد و افزون بر تاجی زرین به او یک، چنگ نیز بخشید. این‌گونه شد که آپولو به مقام موسیقی‌دان یا خنیاگرِ خدایان المپ دست یافت و به‌عنوان «خدای چنگ» شناخته شد. افزون بر این، او رهبری گروه هم‌سرایان موزها را هم بر عهده داشت. نه‌تنها خود آپولو با خنیا و موسیقی در پیوند بود، بلکه فرزندانی که حاصل عشق‌بازی او با اورنیا، موز دانش نجوم، بودند هم با خنیا و موسیقی، در پیوند شدند و راه پدرشان را دنبال کردند. اورنیا لینوس و اورفئوس (اورفه) را برای آپولو زایید که هردو موسیقی‌دانان مشهوری بودند.

از شما سپاسگزاریم که این وقت را به مجلۀ طبل دادید تا در پیوند با فیگور قهرمان گفت‌وگویی داشته باشیم. قرار بود دربارهٔ شخصیت گرشاسب و اهمیتش در فرهنگ ایرانی، نقش‌‌هایی که برعهده گرفته و تأثیرپذیری‌ها و تأثیرگذاری‌هایش گفت‌وگو کنیم.