فهمیدن اینکه قهرمانان در بین مردم محبوبیت دارند خیلی سخت نیست، ولی آن‌ها قطعاً از جنس مردم نیستند. علت اصلی‌اش را باید این‌طور توضیح داد که قهرمانانْ مردمی نیستند، چون اصلاً وجود خارجی ندارند و در رؤیای عامه ساخته شده‌اند و خیلی طبیعی است که نمی‌توانند از جنس خود مردم باشند. و چون قهرمانی امر نادری است، طبیعتاً قهرمانْ یگانه و بی‌همتا تصور می‌شود.

از چه دوره‌ای به تکنیک آبرنگ کار می‌کردید و چه زمانی کارهایتان به‌صورت کارت‌پستال منتشر شد؟ کلاس هفتم بودم. آن سال هم رفوزه شدم. پدرم خیلی عصبانی بود. هر چقدر هم می‌گفتم یک جعبه آبرنگ برایم بخر، می‌گفت: «نه! تو درس نمی‌خوانی! می‌خواهی عمله بشوی؟ من برایت آبرنگ نمی‌خرم.» خلاصه زمستان شد و من هم مدام سرما می‌خوردم و گلودرد می‌گرفتم و لوزه‌هایم باد می‌کرد. پدرم گفت: «اگر برای عمل به نزد دکتر بانک برویم (چون پدرم متخصص ماشین‌های چاپ در چاپ‌خانهٔ بانک ملی بود.) و عمل کنی، یک جعبه آبرنگ برایت می‌خرم.» رفتیم بیمارستان و لوزه را عمل کردیم و بعدِ دو روز بستری به مغازهٔ لوازم‌التحریرفروشی‌ای به نام کاشانی در خیابان لاله‌زار رفتیم. چند پله داشت.

هنر نقاشی در ایران طی یک قرن اخیر همپای تحولات سیاسی و اجتماعی و فرازوفرود مدرنیته در کشور بسیار رشد کرده و به‌لحاظ پرداخت تکنیکی و گسترش ایده بسیار متحول شده است. نقاشی در یک‌صد سال اخیر نمایی از تحولات نوجویانهٔ ایرانیان در جست‌وجوگری و مدرن و نو شدن بوده است و هنرمند نقاش سهم مهمی در نمایش نوگرایی فرهنگی و اجتماعی ایرانیان در یک سدهٔ اخیر داشته است. اما فقر آرشیو و عدم کار پژوهشی مستمر و دقیق باعث شده است که تصاویر نقاشی هنرمندان ایرانی در این صدسال به‌طور ناقص به دست ما برسد. در این قصور تاریخی، شاید هنرمند حتی بیشتر از پژوهشگر هنر سهم داشته، چون در جمع‌آوری و آرشیو کردن آثار هنری‌اش اهمال کرده است.

شعب انجمن در شهرستان‌ها و فعالیت آنها براساس مادۀ سوم، انجمن روابط فرهنگی ایران با شوروی می‌توانست درصورت ‌امکان شعبی در دیگر شهرهای ایران راه‌اندازی کند.۱ بر همین اساس در نیمۀ نخست سال ۱۳۲۳، شعبه‌‌های مشهد، تبریز، بابل، رشت، بندر پهلوی (بندر انزلی) و رضاییه (ارومیه) راه‌اندازی و در ادامه شعب قزوین، اردبیل، مراغه، خوی، سمنان، لاهیجان، رودسر، ساری، شفارود، پونل شفارود، بندر شاه، زنجان، آستارا، شاهرود، سبزوار، کرمانشاه، اراک، گرگان، کرج، اصفهان، قوچان، نیشابور، بجنورد، سبزوار، تربت حیدریه، کاشمر، شیراز، گنبد کاووس، ماکو، سلماس، اشنو، مهاباد، مرند، میانه، میاندوآب و جلفا نیز آغاز به‌کار کردند.

به دهۀ ۲۰ و فعالیت انجمن روابط فرهنگی ایران و شوروی که می‌رسیم با چند تفسیر متضاد روبرو می‌شویم. برخورد هریک از این تفاسیر چیزی شبیه به مصادرۀ تاریخ است. از سویی، «چپ‌هراسی» هرآنچه به چپ و مارکسیسم منسوب است را به شوروی، زندان سیبری، استالین و محاکمۀ نویسندگان متصل و تحلیل می‌کند. در این تفسیر از هر ایدۀ قبل و بعد استالین نتایج استالینیستی استخراج می‌شود. در کنار اینها دشمنان «حزب توده» (نه منتقدان و رقبا) را داریم که حزب را جاسوس و فعالیت‌های مرتبط با آن را شکلی از خیانت می‌دانند. در مقابل این گروه، حامیان حزب توده و چپ قرار می‌گیرند که حزب را بنیانگذار همۀ چیزهای نو و ارزشمند معاصر ایران می‌دانند و نقش فراگیر حزب را گوشزد می‌کنند.

جریان نوگرایی در عرصۀ تجسمی ایران، پس از جرقه‌هایی پراکنده و با وقوع اتفاقاتی چون تأسیس دانشکدۀ هنرهای زیبای تهران در سال ۱۳۱۹، با ورود به دهۀ بیست خورشیدی، بدون دریافت شأن و مرتبه‌ای درخور و ایمن، در سایۀ افزایش فعالان این حوزه و مطالبات روزافزون اینان در پی دست‌یازیدن به جایگاهی شایسته، با نیازهای اجتناب‌ناپذیری مواجه شد. وجود مراکزی برای ارائه و نمایش آثار هنرمندان ازجملۀ مهم‌ترین این موارد بود. احتیاجی که در باب گونه‌های سنتی هنر تا به این تاریخ، به علت تفاوت در شیوه‌های ارائه و فروش و یا مطالبات گروه‌های درگیر، به‌گونه‌ای دیگر پاسخ داده می‌شد.