فهمیدن اینکه قهرمانان در بین مردم محبوبیت دارند خیلی سخت نیست، ولی آن‌ها قطعاً از جنس مردم نیستند. علت اصلی‌اش را باید این‌طور توضیح داد که قهرمانانْ مردمی نیستند، چون اصلاً وجود خارجی ندارند و در رؤیای عامه ساخته شده‌اند و خیلی طبیعی است که نمی‌توانند از جنس خود مردم باشند. و چون قهرمانی امر نادری است، طبیعتاً قهرمانْ یگانه و بی‌همتا تصور می‌شود.

در چشم اندازی کلی به‌نظر می‌رسد توسعۀ عامرانه‌ای که رضاشاه به آن قائل و عامل بود، در اغلب اوقات در تقابل با فرهنگ عمومی مردم قرار می‌گرفت و چه‌بسا وجهه‌ای نامطلوب و معکوس برجای می‌گذاشت. در واقع به هر مقدار که توسعۀ مدرنیته در آن ایام سریع و مؤثر بود و حتی از جنبه‌های فراگیر عمومی برخوردار بود، نظیر تأسیس دانشگاه تهران و موزۀ ایران باستان، اما آن‌چنان نبود که وقایع تلخ و جابرانه‌ای نظیر واقعۀ کشتار مسجد گوهرشاد و یا مسئلۀ کشف حجاب را، که با تصورات مذهبی مردم نسبت داشت، از چشم عموم دور کند و رضایتمندی را سبب شود.