ادبیات فارسی در دورۀ معاصر، با سنّتشکنیها و نوگراییهای شاعران پیشرو راهی تازه درپیش گرفت. نیما نخستین نوگرای معاصر نبود؛ اما بیتردید مهمترین آنها بود. تئوریهای او دیدگاه تازهای برای شاعران نوپرداز ایجاد کرد. او بر کار خود مصمم بود، چون میدانست چه میکند. از حاشیهها کناره میگرفت و بدگوییها را به حساب بیدانشی میگذاشت.
این استمرار، بذر شعر تازه را در فضای معاصر کاشت و سبب شد که شعر نفس تازهای بکشد.