ایران به‌خاطر ویژگی‌های ژئوپلیتیکی‌اش در خاورمیانه یکی از مهم‌ترین پایگاه‌ها و اهداف جنگ سرد بود.

 آمریکا در سال‌های ۱۹۵۰ میلادی برنامه‌ای مدون برای پاک‌سازی کشورهای جهان سوم از جنبش‌های کمونیستی را در رأس امور خود قرار داد که این برنامه به نتایجی مانند کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ ایران، کودتای ۱۹۵۴ گواتمالا و جنگ داخلی اندونزی در ۱۹۶۵ انجامید. در پاییز ۱۳۲۷ ، ایران با دولت آمریکا قراردادی را امضا کرد که بعدها به «برنامۀ اصل چهار» در ایران معروف شد. کارشناسان آمریکایی تشخیص دادند که اعطای وامی ۲۵۰ میلیون دلاری می‌تواند به پیشبرد برنامۀ هفت‌سالۀ عمرانی ایران کمک کند. سخنگوی وزارت خارجه ایالات متحدۀ آمریکا در ۱۹۵۰ بیان کرد: «هدف اصلی سیاست ما جلوگیری از سلطۀ اتحاد جماهیر شوروی و تقویت جهت‌گیری ایران به سمت غرب است. سیاست ما در اولین گام روی توسعۀ اقتصادی و اجتماعی تمرکز می‌کند. به‌این‌منظور که مقاومت کشور (ایران) را در مقابل کمونیسم افزایش دهد. تکیۀ اصلی این رابطه بر برنامۀ هفت‌سالۀ ایرانی‌ها قرار گرفته است؛ برنامه‌ای که انتظار می‌رود تا میزان زیادی از منابع مالی کشور برای اجرا برداشت شود. کمک آمریکا به ایران در زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی، همان‌طور که در حال حاضر برنامه‌ریزی شده، به کمک‌های فنی محدود خواهد شد.»