نوروز ازجمله رویدادهایی است که می‌تواند، با ایجاد انسجامی معنایی در وسعت سرزمینیِ فلات ایران، طی سالیان متمادی این ظرفیت را بارورتر کند و پیوندهای میان مردمان همزیست را عمق ببخشد.

گرچه ما نوروز را ایرانی می‌نامیم و «ایرانی» امروزه به ملیت خاصی اشاره دارد؛ اما این جشن نه‌فقط در ایران، بلکه در تمام سرزمین‌های پارسی برگزار می‌شود. باآنکه نوروز را عیدی «باستانی» می‌نامیم، اما باستانی بودن به معنای ملی بودن این جشن نیست. ملی‌گرایی ایرانی نوروز را از غیرایرانیان (آنان که در حدود دولت ما نیستند) می‌گیرد، اما باستانی بودنش آن را از معناهای فرهنگی دیگر ــ مانند ادیان و زبان‌های اقوام مختلف ــ جدا نمی‌کند. دیدگاهی بر اساس ایدهٔ خیر مشترک می‌تواند ظرفیت‌های ایدهٔ نوروز را توسعه ببخشد و نوعی نگاه تازه را به زمان ــ به‌عنوان امری ناقدسی، اما انسجام‌بخش ــ ارائه کند.