«ایران درّودی، نقاش ایرانی، سال ۱۳۱۵، در مشهد و در خانواده‌ای دلبستۀ سنت‌های ایرانی زاده شد.» چنین جمله‌ای شاید بارها در کتاب‌ها و مقالاتی در باب زندگی و آثار درّودی آمده باشد، امّا شناخت عمیق از او از طریق دو صفت «ایرانی» و «نقاش» ممکن‌تر و قابل ترسیم‌تر است. درّودی کتابی دارد با نام در فاصلۀ دو نقطه که خودنگاره‌ای ادبی است. او، در این کتاب، به شرح زندگی خود از زمان تولد تا ابتدای دهۀ هفتاد خورشیدی پرداخته است. بیان نقاش در این کتاب با خاطره‌گویی، شاهدمثال‌های ادبی، موسیقی قوی و مطنطن در شماری از عبارت‌های منثور و توضیحاتی در باب تعدادی از نقاشی‌ها همراه است. در این کتاب، تعدد شخصیت‌هایی که نقاش با آنان زیسته نکته‌ای درخور اهمیت است. درّودی، با پرداختن به ویژگی‌های هر شخصیت، ما را با زاویۀ دید خود در مورد دیگران نیز آشنا می‌کند. از این نظر، پیش از آنکه با خود آن شخصیت آشنا شویم، تمرکز ما بر زاویۀ دید درّودی است. این زاویۀ دیدْ تکیۀ ما در این مقال خواهد بود تا بتوانیم چگونگی پرداختن درّودی به فیگور قهرمان را شناخته و قهرمان مدنظر او را به‌مثابه نمادهایی در نقاشی‌های درّودی بکاویم.