جهانِ اساطیرِ ایران آکنده از شخصیت‌هایی با ویژگی‌های پهلوانی و قهرمانی‌ است و سیاوش یکی از آنان است که توانسته در جای‌جایِ فرهنگ، آیین، اندیشه و حتی صنایع چنان ریشه بدواند که اگر نامش را هم انسانِ معاصر فراموش کند، دستِ‌کم رد خود را به شکلی دیگر یا با عنوانی دیگر حفظ ‌کند، هرچند حضورِ همیشگی‌اش نامحسوس باشد. این مقاله در پی آن است تا به ابعادی از حضور سیاوش در جهان ایرانی اشاره کند که او را تا حدی از دیگر قهرمانان متمایز می‌کند. سیاوَرشِنِ اوستا، سیاوخشِ بُندهش و سیاوشِ شاهنامه شاهزاده‌ای ایرانی است. او زندگیِ پرفرازونشیبی داشت که می‌توان هر بخش آن را با رویکردهای متفاوت کاوید. در نگاهی کلی‌تر، می‌توان گفت که سیاوش سه مرحلۀ اصلی را در زندگی خود طی کرده است که عبارت است از رشد و پرورش نزد رستم دستان، بنا کردن شهر و مرگ. سیاوش چون قهرمانی بی‌بدیل پرورش یافت و بالید تا صلاحیت ساختِ شهری را پیدا کند که از آن به آرمان‌شهر ایرانی تعبیر می‌شود؛ همان شهری که ساختِ آن به‌گونه‌ای سببِ مرگ او نیز شد. بنابراین در ابتدا، ناگزیر خلاصه‌ای را از آنچه بر سیاوش گذشت، به روایت فردوسی، بازگو می‌کنیم. سپس به بررسی روایت‌های مختلفی که دربارۀ شهرِ سیاوش در شاهنامه و متون پهلوی آمده است، می‌پردازیم. در آخر، تجسد و حضور همیشگیِ این آرمان‌شهر را در هنر و معماری ایرانی می‌جوییم.