آن بخش جگرخراش حماسۀ گیلگمش، که قهرمانِ برگزیدۀ داستان به «کوه مَشو» پای می‌نهد و «مسیر خورشید» را در ظَلام می‌پیماید، به مناظرات پُرشماری انجامیده است. هوروویتس برآن بود که قهرمانِ داستان، مسیری راست از سومر به سمت «دریای اطراف زمین» را پیموده. [اندرو] جُرج، و به تأسی از او، وودز، قاطعانه اذعان داشتند که می‌بایست این نقطه را به‌مثابۀ کنارۀ شرقی زمین پنداشت. در این فصل، محاجۀ [طرف نظر صاحب این قلم]، آن است که «شفق بین‌الطلوعین»، می‌تواند منشأ الهامی برای «کوه مَشو» باشد، و «باد شمال» که گیلگمش با آن مواجهه یافت، «باد شمال شرقی» است. این تفسیر قادر است که بینشی جدید را، دربارۀ طرزی که «اسکندرنامۀ اسکندر بزرگ» می‌توانسته است از حماسۀ گیلگمش اقتباس دارد، امکان‌پذیر نموده [و عرضه] دارد؛ و [به‌موجب آن]، حماسۀ مخاطره‌آمیز گیلگمش را بدون توجه به پایان‌بندی داستان، در یک بِسترِ تطبیقی‌ـ‌اسطوره‌ای طرفِ تتبع نهاد.