مرگ و زمانْ همراهانی دیرسال و دو روی یک سکه‌اند. برای رهیدن از چنبر مرگ باید بتوان بر اسب گسیخته‌بند زمان لگام زد. این دو چنان درهم‌تنیده‌‌اند که نمی‌توان آن‌ها را از هم باز گشود. مرگ در زمان و با زمان و در گذاری بی‌بازگشت، رشتۀ جان می‌گسلاند و بیم و دریغش نیست. در اساطیر میان‌رودان، «گیل‌گمش»، فرمانروای «اوروک»، نخستین‌بار نیستی را در مرگِ تلخ دوستش، «انکیدو»، تجربه می‌کند. اندوهگین می‌شود و می‌اندیشد که آیا روزی مرگْ زندگی او را نیز درهم خواهد پیچید. از این بیم و هراس ترکِ دیار می‌کند تا مگر رازِ مرگ را دریابد و بر زندگی جاوید دست یابد. در جست‌وجوها و پویه‌ها می‌شنود که «هیچ مردی که از زنی زاده شده باشد آنچه را تو می‌خواهی [...] به‌انجام نخواهد رساند [...] آن زمان که آدمیزاد را آفریدند، مرگ را بهرۀ او ساختند [...] به شهر خود بازگرد، آرام گیر و هردم از گذر زندگی را به لبخندی پذیرا شو، زیرا این بخشی از سرنوشتِ مردمان است.»