در این فصل، به بررسی مضامین و نمونه‌هایی از مردانگی و قهرمان‌پروری در ادبیات فارسی‌زبانان و تاریخ ایران می‌پردازم تا فهم بهتری از بازآرایی این مضامین در سینمای عامه‌پسند عصر پهلوی ارائه دهم. به‌عبارتی، به این پرسش خواهم پرداخت که تصویرپردازی مردان در فیلمفارسی‌ (سینمایی که عمدتاً دربارۀ مردان و برای مردان بود) چگونه با خانواده، ملّت و نوعی دین عامه‌پسند پیوند می‌یافت. یکی از اهداف اصلی این فصل توجه به جایگاه اجتماعی کمرنگ و حاشیه‌ای این قهرمانان در سینما و به‌تبع آن مشکل تفکیک میان قهرمان و ضدقهرمان در این فیلم‌هاست. در نهایت، اشارۀ کوتاهی می‌کنم به فضایل زنانه در پیوند با فیلمفارسی. قهرمان‌پردازی مردانه در این فیلم‌ها اغلب به دفاع از عفت زنانه گره خورده است. با این حال، برخی منتقدان ایرانی تصویرپردازی سینمایی از زنان را اساساً شکلی از تجاوز به عفت آنان دانسته‌اند. چگونه ستاره‌های زن و هواداران آنان این تناقض را حل‌و‌فصل کردند و سبقه‌ها و الگوهای تاریخی چنین سازشی چه می‌تواند باشد؟