سینمای ایران از ابتدای تولد با زندگی میانه‌ای نداشت، برای همین بود که تا سالیان دراز از مرگ در آن خبری نبود یا اگر هم بود ماهیتی استعاری نداشت و صرفاً به مرگی زیستی محدود می‌شد. از سوی دیگر، مفهوم «مرگ قهرمان»، به یک معنا، تا اواخر دهۀ چهل ـ به‌جز مواردی معدود ـ اصلاً قابل‌ردیابی نبود. همیشه یک سوی این ترکیب از میانه غائب بود، یا قهرمانی در کار نبود و یا مرگ قهرمان. در این میان، شاید تنها استثنا مرگ ناصر ملک‌مطیعی در فیلم ولگرد (مهدی رئیس‌فیروز، ۱۳۳۱) بود که با شلیک گلولۀ پاسبانان شهربانی در خیابان‌های تهران اتفاق افتاد و پیشگویی تلخی‌هایی بود که قرار بود یک سال بعد و در جریان کودتای ۲۸ مرداد رخ دهد.