توصیف «جنگ سرد» با استفاده از عبارت «تقابل چپ‌گرایان و راست‌گرایان» نه فقط حق مطلب را ادا نمی‌کند، که بعضاً گمراه‌کننده است. این اصطلاح، که در ادبیات سیاسی دورۀ رنسانس بر دشمنی و دیرپای مسیحیان و مسلمانان اسپانیا دلالت می‌کرد، تداولش، بعد از جنگ جهانی دوم، مرهون والتر لیپمن است. بعضی از تاریخ‌نگاران آغاز «جنگ سرد» را مقارن با پایان ائتلاف نیروهای ضد آلمان هیتلری در ۱۹۴۶-۱۹۴۷ و پایان آن را، هم‌زمان با به‌قدرت‌رسیدن خروشچف، در سال‌های ۱۹۵۰ و نهایتاً دورۀ تنش‌زدایی (دتانت) میان دولت‌ها را در سال‌های ۱۹۷۰ دانسته‌اند. اما «جنگ سرد» اساساً به رقابت پردامنۀ نظامی، سیاسی و ایدئولوژیک دو بلوک شرق و غرب (سوسیالیسم و سرمایه‌داری) اطلاق می‌شود که نوعاً از نزاع دو نظام بر‌می‌خاست؛ دو نظام که بر پایۀ دو جهان‌بینی متفاوت و بلکه متضاد استوار بودند. بر این اساس، قدمت «جنگ سرد» به زمانی دورتر (۱۹۱۷) بر می‌گردد؛ یعنی، سال استقرار سوسیالیسم و تأسیس کشور شوراها و چالش همه‌جانبه و بی‌امان دنیای سرمایه که تا اواخر سال‌های ۱۹۸۰ به‌طول انجامید. البته بخشی از این چالشْ فرهنگی بود و بالطبع ادبیات و به تبع آن نقد ادبی ازجمله عرصه‌های این چالش بودند.