سینمای ایران در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ چه تفاوت‌هایی با دهه‌های قبلی و بعدی خود دارد؟
دورۀ دوم سینمای ایران در ۱۳۱۶ متوقف شده بود. این فاصله دورۀ تأمین زیرساخت‌های اقتصادی، تجهیزاتی و روانی برای آغاز سومین دورۀ سینمای ایران و پایداری طولانی‌مدت آن است. بنابراین وقتی در سال ۱۳۲۷ نخستین فیلم‌ها روانۀ بازار شد، فعالیتی تجربی یا خودآموزی محسوب گردید. طوفان زندگی، زندانی امیر و واریتۀ بهاری در آتش‌سوزیِ پارس‌فیلم از بین رفتند، بنابراین اطلاعات تاریخ سینمایی ما دربارۀ آنها بیشتر شفاهی و یا از طریق جستجو در مطبوعات و منتقدان اولیه مثل طغرل افشار و حسن شیروانی یا کتابی است که از مصاحبه با تقی ظهوری در آلمان چاپ شد. جدا از مستندی ساختۀ جانی باغداساریان، قدیمی‌ترین فیلم‌های داستانی که باقی مانده مادر دکتر کوشان، گلنسا سرژ آزاریان و افسونگر و یعقوب لیث است. از طریق آنها می‌توان به زیبایی‎‌شناسی فیلم‌های اولیۀ دورۀ سوم حتی رسوخ عنصر آتراکسیون به فیلم تاریخی (یعقوب لیث) پی برد. آنها از نظر شکل و مضمون کاملاً از آثار اجتماعی دورۀ دوم (محصول ایران و هند) و نظریۀ ایران پرسیای جدید متفاوت‌اند.