سینمای ایران در تمام دوره‌هایش تابع قدرت‌های حاکم یا سیاست‌های حکومتی، که بر جامعۀ ایران طی دوره‌های مختلف سیاسی و اجتماعی هشت دهۀ اخیر سایه انداخته‌اند، بوده است. این تابعیت صرفاً به معنای تبعیت از قوانین سیاسی موجود در هر دوره نیست، بلکه در سینمای روشنفکری و مستقل نیز در ادوار مختلف تاریخ سینمای ایران فیلم‌سازهایی ظهور کردند که در موضع نقد وضعیت موجود در هر دوره به ساخت آثار سینمایی روی آوردند و چون خود را در نسبت‌های معینی با وضعیت سیاسی و اجتماعی موجود دیدند و متناسب با آن آثار سینمایی خودشان را خلق کردند، در تابعی از وضعیت موجود قرار گرفتند، تابعی که سعی در ایجاد میدانی از آگاهی، به‌واسطۀ تولید اثر هنری (سینمایی)، داشته تا آن را در برابر سیاست کلی حاکم قرار دهد و این‌گونه به نیروی منتقد وضعیت حاکم تبدیل شدند.