ابعاد شخصیت ابوالقاسم فردوسی و آنچه او را وادار به سرودن اثری بزرگ چون شاهنامه کرده موضوعی است که کمتر به آن پرداخته شده. شاهنامه اثری سرشار از نام و ماجراهای پهلوانان و قهرمانان اساطیری و تاریخی است، که می‌توان زمینه‌های تولد و پیدایش آنان را مبتنی بر شگردها و روش‌های جدید اسطوره‌شناختی و نقد ادبی مطالعه و بررسی کرد. در مقالهٔ پیش رو، قصد بر این است که به کمک روش اسطوره‌کاوی ژیلبر دوران،[1] به‌عنوان شیوهٔ روان‌اسطوره‌شناسانهٔ هنری، در هفت گام، شاهنامهٔ فردوسی تحلیل و از این طریق به عامل خیال خلاق یا همان خیال خیال‌آفرینِ هنرمند دست یافته شود.