مقدمه

دی‌یگو آرماندو مارادونا نه‌فقط در عرصۀ فوتبال که در تاریخ ورزش نیز از پیچیده‌ترین شخصیت‌هاست. پسر طلایی^۱ فوتبال آرژانتین بارها بهترین بازیکن فوتبال تمام اعصار نام گرفت و قهرمان بسیاری از لحظات نمادین برای تیم ملی فوتبال آرژانتین بود. مارادونا را برخی‌ در کشورش با ژنرال افسانه‌ای آزادی‌بخش آمریکای جنوبی یعنی خوزه سن مارتین^۲ مقایسه کرده‌اند.^۳ او نبوغی داشت که مخاطبانش را شیفته و مفتون می‌کرد و هم‌زمان خط دفاع تیم‌های حریف را گیج و بهت‌زده می‌ساخت. مارادونا برآمده از فقیرترین محلات بوئنوس‌ آیرس^۴ بود. تصویرش نمایانگر او به‌منزلۀ شمایلی فرهنگی است که از بسیاری جهات از مرزهای ملیت و ورزش فراتر می‌رود. ما در سبک‌وسیاقی سُنتی ممکن است به قهرمانانمان این‌گونه بنگریم که باید سالم و سرحال و شخصیت‌هایی محترم باشند و برای نیل به موفقیت بر چالش‌ها و خباثت‌ فائق ‌آیند. احتمالاً بتوان این استدلال را مطرح کرد که مارادونا از خلال حرفۀ بین‌المللی‌اش به این رتبه از قهرمانی نائل آمد. از منظر هم‌وطنانش، این استدلال بی‌شک درست است. با این حال، زندگی او از گزند رسوایی‌های ناشی از رفتار و گفتار بی‌ثبات در امان نبود و این نه‌تنها در میدان بازی بلکه در زندگی خصوصی او نیز دیده می‌شد. همین موضوعْ او را به فردی مورد بحث‌وجدل بدل کرده که به تعریفی روشن و دقیق تن نمی‌دهد. داستان‌هایی دربارهٔ مصرف مواد مخدر، داشتن فرزندان نامشروع و پیوندهای مشکوک با مافیای ایتالیا ابهام‌ها دربارۀ او به‌عنوان قهرمان را دوچندان کرده است.