جمله‌ای که ۲۵ شهریورماه ۱۳۲۰ آغاز شد در ۲۸ اَمرداد ۱۳۳۲ به نقطه رسید. روز ۲۹ اَمرداد ۱۳۳۲ با همۀ ۱۲ سال یادشده ناهمانندی داشت. آمار و شمار آن‌چنان از دست حاکمیت در رفته بود که نخست، به جای سیاهۀ توقیف، فهرست نشریه‌های مجاز را انتشار دادند. آشکارنگاری دگرگون شد و پنهان‌نویسی رونق گرفت. چاپ روزنامۀ پست تهران از ۳۰ اَمرداد ۱۳۳۲ شروع فصل متفاوتی را از تاریخ روزنامه‌نگاری ایران خبر می‌داد. از طلوع شهریور تا غروب اسفندماه ۱۳۳۲ نوآمده‌ها با انتشار نخستینه‌هایشان سعی داشتند پیشخان‌های تهی‌شدۀ روزنامه‌فروش‌ها را دست‌کم از حیث ظاهر پر کنند. در این حیص و بیص، آمریکایی‌ها عصر دیگری برای خود گشودند و جزوۀ با مخاطب خاص خود را، به منظور مهندسی افکار عمومی، به نشریۀ پرشمارگان ماهانۀ صدای آمریکا بدل کردند. یکمین شمارۀ نشریۀ صدای آمریکا بهمن سال ۱۳۳۲ منتشر شد که در سرمقالۀ ذیل (چند کلمه با خوانندگان ارجمند) آورده‌اند:

«در جهان کنونی، که وجود اختراعات جدید و توسعۀ روزافزون علوم و صنایعْ فواصل کرۀ ارض را به هم نزدیک ساخته و سرنوشت اقوام و ملل عالم را به هم آمیخته است، توجه به اخبار جهانی و پی‌بردن به اوضاع بین‌المللی ازجمله وظایف مسلم هر فردی به‌شمار می‌آید. آنچه که در یک گوشه از خاک پهناور گیتی به وقوع می‌پیوندد، خواهی نخواهی، در سرنوشت مردم سایر نقاط عالم نیز مؤثر خواهد بود.