دلایل فراوانی دال بر اینکه تئاتر یکی از مصنوعات هنری ایرانیان باشد در دست است. حیات و تخیلات آنان به‌حدی غنی است که مبنای این فُرم هنری باشد. هیچ جشن عروسی‌ای در ایران نمی‌توان سراغ گرفت که نمایش‌پردازان به‌صورت فی‌البداهه از توانایی‌های خارق‌العاده‌شان در خنداندن حاضران استفاده نکنند. همین در آئین‌های محرم نیز دیده می‌شود که در آن هر سال تعزیه‌خوانان و حاضران در قالب نمایشی تراژیک سوگواری می‌کنند. اگر تئاتر مُدرن ایرانی در روزگار گذار از الگوهای بومی به الگوهای غربی در دهه‌های اولیۀ قرن بیستم بلندپروازانه‌تر عمل کرده بود، می‌توانست از سُنت و مواد و مصالحی سود جوید که چیزی کم از هنرهای دکوراتیو نداشت، اما به اکثر بخش‌های آنچه به‌عنوان هنر نمایشی ایران وجود داشت چندان وقعی نهاده نشد و در عوض، الگوی نمایش فرانسوی به الگوی آرمانی تئاتر در سالن‌های نمایش تهران بدل شد. بنا به دلایل سیاسی در سال‌های پس از جنگ جهانی اول، نمایش در ایران نمی‌توانست از الگوی تئاتر هنری مسکو الگو بگیرد. مضاف بر این، نمایش در ایران در سال‌های حکومت رضاشاه از سانسورهای سیاسی در عذاب بود.