ادبیات فارسی در دورۀ معاصر، با سنّت‌شکنی‌ها و نوگرایی‌های شاعران پیشرو راهی تازه درپیش گرفت. نیما نخستین نوگرای معاصر نبود؛ اما بی‌تردید مهم‌ترین آنها بود. تئوری‌های او دیدگاه تازه‌ای برای شاعران نوپرداز ایجاد کرد. او بر کار خود مصمم بود، چون می‌دانست چه می‌کند. از حاشیه‌ها کناره می‌گرفت و بدگویی‌ها را به حساب بی‌دانشی می‌گذاشت.

این استمرار، بذر شعر تازه را در فضای معاصر کاشت و سبب شد که شعر نفس تازه‌ای بکشد. بسیاری از شاعران نیما را الگو قرار دادند و هرکدام برداشت‌های خود را از نظریه‌های او داشتند. برخی به بیراهه افتادند و برخی راه را یافتند. سیروس نیرو از شاعرانی است که، در ارتباط مستقیم با نیما، تئوری‌های پدر شعر نو را آموخت. شعرهایش را خواند و تحلیل کرد. آشنایی او با موسیقی کلاسیک غربی و سپس سینما این پیوند را محکم‌تر نمود. از پس این ارتباط و پیوند، شاعری که راهش را با غزل و قالب‌های سنتی شعر فارسی آغاز کرده بود، راهی تازه برای ارتباط با دنیای معاصر یافت.