وقتی سخن از «فولکور» می‌شود، انبوهی از مَثَل‌ها، اصطلاحات، شعرها، قصه‌ها، آداب، عادات و... را به اذهان متبادر می‌کند. این انبوهِ کلام زاییدۀ زیستِ مردمان کوچه و بازار و شهر و روستا است؛ مردمانی واقعاً موجود در بطن و متنِ «زندگی» و «تاریخ». انعکاس آرزوها، خشم‌ها، شیوۀ تفکر، افاضات، خرافات - جاری با بسامد خاص ادوار تاریخی - و خلاصه تجربیات عینی همان مردم است در فراز و فرودهای تاریخ، زندگی و روابط اجتماعی؛ هم بازنماییِ فرهنگی است و هم بازتولیدِ نوعی منطق و ساختارِ فکری؛ آیین‌های است تمام‌نما از فرهنگِ کلّی انسان‌ها که هم می‌توان در آن دید و هم از آن دیده شد. فرهنگی که هم بیانگر نوعِ زیستِ فکری انسانهاست و هم حاکم بر افکار آنان؛ هم فرمان می‌دهد، هم فرمان می‌بَرَد؛ گاه از زبان توده‌ها برآمده و در خدمت آنان است، گاه با قدمتی بیشتر در حکمِ قانون بر آنان حکومت می‌کند. فرهنگ شفاهی هر‌آنجایی است که «انسان» هست. در هر کوی و شهر و سرزمین... که اهمیتِ کارکرد و غنای آن را بزرگانی چون فردینان دو سوسور، ماکسیم گورکی، صادق هدایت و احمد شاملو خیلی پیشتر از امروز دریافته و به آن پرداخته‌اند.