الف- فرض بفرمایید، زبانم لال، چند تن در یکی دو استان مرزی کشورمان عَلم خودمختاری برافراشته و از حمایت‌های مادی و معنوی یکی از ابرقدرت‌های جهان هم بهره‌مندی تام و تمام یافته‌اند. در همان هنگام نیز، سفارت آن ابرقدرت در تهران، به‌مدت یک هفته، گردهمایی بسیار بزرگی در زمینۀ‌ شعر و ادب برپا کرده و شماری در‌خور توجه از شاعران، نویسندگان و ادیبان هم در این گردهمایی شرکت کرده‌اند. شما دربارۀ‌ این شاعران، نویسندگان و ادیبان چه فکر می‌کنید؟ آیا آنان را به خیانت نسبت به مصالح و منافع ملی متهم می‌کنید یا به بی‌اعتنایی نسبت به چنین مصالح و منافعی؟
ب- موقعیتی که از آن یاد شد، کمابیش، موقعیتی بود که نخستین کنگرۀ‌ نویسندگان ایران (4 تا ۲۱ تیر ۵۲۳۱) در آن قرار داشت. در واقع، این «کنگره» به‌کوشش «انجمن روابط فرهنگی ایران و شوروی» (وُکس) با حضور شماری از شناخته‌شده‌ترین و برجسته‌ترین شاعران، نویسندگان و ادیبان ایران در نیمۀ‌ دههٔ ۰۲۳۱ در پایتخت برگزار شد. در همان هنگام در شمال غرب کشور، چند ماه از تأسیس حکومت‌هایی خودمختار در تبریز و مهاباد، در همکاری مستقیم و نا‌مستقیم با اتحاد جماهیر شوروی پیشین، می‌گذشت. اما تا‌جایی‌که صاحب این قلم دقت کرده، تاکنون کسی از قلم‌زنان و دانشوران ایرانی این گروه از شاعران و نویسندگان را به خیانت یا بی‌اعتنایی نسبت به مصالح و منافع و بالاتر از آن وحدت ملی ایران متهم نکرده است. ماجرا چیست؟ موضوع از چه قرار است؟