در چشم اندازی کلی به‌نظر می‌رسد توسعۀ عامرانه‌ای که رضاشاه به آن قائل و عامل بود، در اغلب اوقات در تقابل با فرهنگ عمومی مردم قرار می‌گرفت و چه‌بسا وجهه‌ای نامطلوب و معکوس برجای می‌گذاشت. در واقع به هر مقدار که توسعۀ مدرنیته در آن ایام سریع و مؤثر بود و حتی از جنبه‌های فراگیر عمومی برخوردار بود، نظیر تأسیس دانشگاه تهران و موزۀ ایران باستان، اما آن‌چنان نبود که وقایع تلخ و جابرانه‌ای نظیر واقعۀ کشتار مسجد گوهرشاد و یا مسئلۀ کشف حجاب را، که با تصورات مذهبی مردم نسبت داشت، از چشم عموم دور کند و رضایتمندی را سبب شود.

این نکته به‌خودی‌خود نوعی نشانۀ ضعف در شیوۀ حکومت‌داری بود، چرا که از عدم وجود روابط عمومی در دولت و گسست دولت با جامعه خبر می‌داد. لذا می‌بایست به طریقی التیام این مسئله دستمایۀ کار مدیران کشور قرار می‌گرفت تا برای هر اقدامیْ توجیهی در آستین داشته باشند و ضعف خود را به‌گونه‌ای لاپوشانی و خدمات خود را برجسته‌نمایی کنند.