مقالۀ حاضر، با تمرکز بر اسناد آرشیوهای شوروی که پیش‌تر مورد مطالعه قرار نگرفته‌اند و همچنین مصاحبه‌های دستِ اول با دیپلمات‌های سابق، به بررسی راه و روش‌هایی می‌پردازد که اتحاد جماهیر شوروی با تمسک بر آنها درصدد برآمد با توسل به سازمان‌ها و رویدادهای فرهنگی فرصت‌هایی برای احیای مجدد پیوندهای زوال‌یافتهٔ خود با ایرانِ سال‌های پس از جنگ جهانی دوم فراهم آورد. نمایندگان فرهنگی مختلفی از شوروی برای تحقق این هدف دست‌به‌کار شدند: از کُشتی‌گیران و موسیقی‌دان‌های کلاسیک تا پژوهشگران حوزۀ ادبیات ایران. نتیجۀ به‌دست‌آمده از این فعالیت‌ها با درنظرگرفتن انتظارات سطح پایین رهبران شوروی از این تلاش‌ها، تفاوت‌های ایدئولوژیکِ میان ایران و شوروی و همچنین سلطۀ فرهنگی روزافزون آمریکا در ایران غیرمنتظره بود. روابط میان پیوندهای فرهنگی و اهداف دولتی، برداشت ایرانیان از روسیه و همدلی برخی از اعضای حکومت پهلوی دوم با شوروی/روسیه ازجمله مضامین فرعی‌ مورد توجه در این مطالعه‌اند.